რას იგებს და აგებს ოპოზიცია პარლამენტში არშესვლის შემთხვევაში?

 რას იგებს და აგებს ოპოზიცია პარლამენტში არშესვლის შემთხვევაში?

ნიკა ჩიტაძე

 

შავი ზღვის საერთაშორისო უნივერსიტეტთან არსებული საერთაშორისო კვლევების ცენტრის ხელმძღვანელი 

როგორც ცნობილია, საქართველოს პარლამენტისა და აჭარის უმაღლესი საბჭოს რიგგარეშე არჩევნების ჩატარების მოთხოვნით ოპოზიციურმა პარტიებმა საპროტესტო აქცია დაიწყეს. ისინი უნდობლობას უცხადებენ 31 ოქტომბერს გამართული არჩევნების წინასწარ შედეგებს და ხელისუფლებას გაყალბებაში ადანაშაულებენ.

 

კერძოდ, ოპოზიციური პარტიები მიუთითებენ უზუსტობებზე საუბნო საარჩევნო კომისიებში შედგენილ შემაჯამებელ ოქმებში, სადაც არის შემთხვევები, როცა უბანზე მისული ამომრჩევლის რაოდენობა არ ემთხვევა საარჩევნო სუბიექტების მიერ მიღებული ხმების ჯამს.

შედეგად, ყველა იმ ოპოზიციურმა პარტიამ, რომელმაც ახალი საარჩევნო კანონმდებლობის შესაბამისად, 1%-იანი ბარიერი გადალახა, საქართველოს პარლამენტში და აჭარის უზენაეს საბჭოში შესვლაზე უარს აცხადებს. 

 

ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, შესაძლებელია ვიმსჯელოთ, თუ რას იგებს და აგებს ოპოზიცია, და მთლიანობაში ალბათ საქართველო - პარლამენტში შესვლისა და საპარლამენტო მუშაობაზე უარის დაფიქსირების შემთხვევაში?  

კერძოდ, ოპოზიციამ შეიძლება მოიგოს შემდეგი: ის უმტკიცებს როგორც საქართველოს მოსახლეობას, ასევე საერთაშორისო საზოგადოებას, რომ 2020 წლის 31 ოქტომბრის საპარლამენტო არჩევნები ჩატარდა მნიშვნელოვანი დარღვევებით, რის გამოც ოპოზიცია არ ცნობს ახლადარჩეული პარლამენტის ლეგიტიმურობას;

გარდა ამისა, ოპოზიცია ქართულ და საერთაშორისო საზოგადოებას უმტკიცებს თავის პრინციპულობას, რომ ის არის საკუთარი პოზიციის ერთგული და აღნიშნული პრინციპულობის გამო კონკრეტული პოლიტიკოსი უარს ამბობს საკუთარ პრივილეგიებზე, იყოს პარლამენტის წევრი და ამის გამო გააჩნდეს მაღალი თანამდებობრივი სტატუსი და ჰქონდეს მაღალი ანაზღაურება;

ასევე, მეათე მოწვევის პარლამენტი მხოლოდ „ქართული ოცნებით“ იქნება დაკომპლექტებული, რაც მმართველ პარტიას საპარლამენტო მუშაობის ფარგლებში გარკვეულ დისკომფორტს შეუქმნის;

ოპოზიცია არ დაკარგავს საკუთარ მომხრეებს, რომელთა უმრავლესობას ოპოზიციის წინაშე საკუთარი მოთხოვნები გააჩნია, რაც ბარიერგადალახული პოლიტიკური პარტიების პარლამენტში არ სესვლას უკავშირდება;

 

რაც შეეხება იმას, თუ რა შეიძლება წააგოს ოპოზიციამ, აღსანიშნავია შემდეგი:

მიუხედავად იმისა, რომ  როგორც უკვე აღინიშნა - პარლამენტი მხოლოდ „ქართული ოცნების“ წევრებით იქნება დაკომპლექტებული, რაც მას საკანონმდებლო მიმართულებით მუშაობაში დისკომფორტს შეუქმნის, მეორეს მხრივ, „ქართული ოცნება“ - ოპოზიციის კრიტიკის გარეშე შეძლებს უპრობლემოდ სხვადასხვა - მათ შორის ოპოზიციისთვის მიუღებელი კანონებისა და სხვა გადაწყვეტილებების მიღებას;

კოვიდ 19-თან დაკავშირებული ვითარების გათვალისწინებით, ოპოზიციას შესაძლოა გაუჭირდეს პერმანენტული საპროტესტო აქციების ორგანიზებისთვის დიდი რაოდენობით საკუთარი მომხრეების მობილიზება;    

ოპოზიცია მოკლებული იქნება შანსს, გამოიყენოს საპარლამენტო ტრიბუნა კონკრეტული კანონპროექტის განხილვის, სხვადასხვა რეზოლუციებისა თუ დადგენილების მიღების, ასევე მთავრობის წევრების პარლამენტში დაბარების და მათთვის მაგ: სამთავრობო საათის ფარგლებში შეკითხვების დასმის და სხვა პროცედურების განხორციელების მიმართულებით.

ოპოზიცია საკომიტეტო საქმიანობის ფარგლებში მოკლებული იქნება შესაძლებლობას, დააფიქსიროს საკუთარი პოზიცია კონკრეტული კანონპროექტის განხილვის ფარგლებში;

დღევანდელი კანონმდებლობისა და ე.წ. „ჩამკეტი“ მექანიზმის არსებობის გათვალისწინებით, სახელისუფლებო პარტია, 30-ვე მაჟორიტარულ ოლქში გამარჯვების შემთხვევაშიც კი, პარლამენტში 90-ზე მეტი დეპუტატის გაყვანას ვერ შეძლებს. შესაბამისად, პარლამენტში 60 ოპოზიციონერის ყოფნის შემთხვევაში, იქნებოდა იმის შესაძლებლობა, რომ მეცხრე მოწვევის პარლამენტის მსგავსად, როდესაც „ქართული ოცნება“ ათზე მეტმა დეპუტატმა დატოვა, მეათე მოწვევის პარლამენტშიც სახელისუფლებო პარტიიდან ოპოზიციაში ცალკეული დეპუტატების გადასვლის შემთხვევაში, ძველ ოპოზიციურ პარტიებს ახალ ოპოზიციონერებთან მაგ: მთავრობისადმი უნდობლობის ვოტუმის გამოცხადების და ა.შ. მიზნით, ალიანსი გაეფორმებინათ. ანუ, პარლამენტში არ შესვლით ოპოზიციამ შესაძლოა დაკარგოს პოტენციური მოკავშირეები - პარლამენტის დეპუტატები „ქართული ოცნების“ რიგებიდან;    

და ბოლოს, სახელისუფლებო პარტიის დღევანდელი პოზიციის თანახმად, შესაძლებელია დღის წესრიგში დადგეს იმ ბარიერგადალახული ოპოზიციური პარტიებისთვის დაფინანსების შეწყვეტის საკითხი, რომლებიც საპარლამენტო მუშაობაში ჩართვაზე უარს აცხადებენ.